Symphony of my Life

این سومین سالیه که می‌تونم بهت بگم «تولدت مبارک». این سومین سالیه که بهت می‌گم تولدت مبارک و کادویی که از چند ماه قبل با کلی وسواس آماده کردم رو می‌ندازم تو بغلت و توعم با همون موهای چتری و مژه‌های بلند نکبتیت بهم می‌گی «عوضی من» و فقط من می‌فهمم و فقط من می‌دونم که این جمله یعنی چی. یادت می‌آد؟ من ازت متنفر بودم. اون اوایل. دوست هم بودیم ولی من دوستت نداشتم. من هیچی از خودم بهت نمی‌گفتم. من خجالت می‌کشیدم بهت بگم چرا گریه می‌کنم همیشه. من خجالت می‌کشیدم جلوت گریه کنم. یادت می‌آد؟ تو از دوستات برام می‌گفتی و من اوایل فقط شنونده بودم. من نمی‌گفتم چقدر تنهام و وقتی ناراحت بودم بغلت نمی‌کردم... یادت می‌آد چقدر مسخره بازی درمی‌آوردیم؟ من سه سال راهنمایی رو فقط با وجود تو تونستم تحمل کنم. و هرچقدر که سه سال پیش ما غریبه بودیم حالا نزدیک ترین دوستای همیم. سه سال پیش من هیچکسو با نام‌هانیه تو زندگیم نداشتم و هیچوقت شیشم اسفند برام روز خاصی نبود. ولی حالا سه ساله که هرکی اسم بهترین دوستمو ازم بپرسه بدون شک اسم تورو می‌گم. و حالا سه ساله که دارم برای شیشم اسفند برنامه می‌چینم.... بیخیال. میدونی که من عمیقا دوستت دارم؛ نه؟ و می‌دونی که دوست شدن با تو یکی از بهترین تصمیم‌هایی بود که توی زندگی احمقانم گرفتم؛ نه؟ پس... مرسی که تحملم کردی همیشه. با اینکه من فقط یه دختر لوس احمق بودم. مرسی که همیشه کنارم بودی. در هرشرایط. مرسی. مرسی. مرسی. مرسی. خوشحالم که توی زندگیم دارمت. و... تولدت مبارک عوضی دوست داشتنی من.