Symphony of my Life

اردیبهشت ماه مورد علاقه‌ی من است. نه به خاطر شکفته شدن گل‌ها یا باران‌های بهاری اش یا به این خاطر که فرزند مورد علاقه‌ی بهار است. اردیبهشت ماه مورد علاقه‌ی من است به خاطر این که چهارمین روزش پذیرای تولدت بود و چه چیزی زیباتر از تولد تو؟

طبقه‌ی سوم ساختمان روبه روییمان مردی زندگی می‌کند. این را می‌دانم چون هر روز سر ساعت مشخصی با یک بسته سیگار و یک دفتر و قلم می‌نشیند روی صندلی سفت و کوچک بالکنشان، سرش را می‌اندازد پایین و تا وقتی که سیگارهایش تمام می‌شوند می‌نویسد. گمان کنم تنهاست. در تمام این چند ماهی که پشت پنجره با گربه ام دوتایی حرکت قلمش روی کاغذ را تماشا می‌کنیم، هیچ گاه دختر کوچکی نیامد روی بالکن تا صدایش بزند یا هیچ گاه زنی برایش قهوه نیاورد.

هفته‌هاست که دیگر مثل سابق وقتی دست به قلم می‌شوم کلمات مانند آبشار راه خودشان را بر روی صفحه پیدا نمی‌کنند. هفته‌هاست که در فصل ششم مانده ام و با اینکه می‌دانم قرار است چه شود اما نمی‌دانم چطور بنویسم و «چطور نوشتن» هیچ وقت برایم سخت نبوده. حالا دیگر کلمات را احساس نمی‌کنم. حالا دیگر فقط کلماتند نه چیزی بیشتر. فقط کلمات و کلمات. خسته کننده اند. حالا فقط کتاب می‌خوانم و از نوشتن فراری ام. این قضیه هم است که چیزی برای نوشتن وجود ندارد، اما من از همان «چیزی که وجود ندارد» می‌نوشتم و حالا نمی‌نویسم و ساعت‌ها فصل ششم جلویم باز می‌ماند و من شاید فقط نیم ساعت اول را به چگونه نوشتن فکر می‌کنم. بقیه‌ی آن ساعت‌ها افکارم پرواز می‌کنند میان کتاب‌ها و آنقدر مشتاق خواندن بقیه‌ی کتاب‌هایم می‌شوم که فصل ششم را همان طور آنجا رها می‌کنم.

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

ما روزی جشن خواهیم گرفت. قوی بودنمان را، مقاوتمان را، بردباری و صبر روزهای سختمان را. ما روزی در آغوش می‌کشیم همدیگر را. محکم تر. با عشق بیشتر... پس تا آن روز قوی بمان و مراقب خودت باش.

دوستای من تو آینه زندگی می‌کنن. بهترین و مهربون ترین و بدون نقص ترین دوستام. وقتی می‌شینم رو به روشون و گریه می‌کنم سعی نمی‌کنن الکی دلداریم بدن. بهم می‌گن که کارم اشتباه بوده و بهم می‌گن که احمقم اما بعدش دست می‌ذارن رو شونم و می‌گن که دیگه نباید این اشتباهو تکرار کنم و من قویم و دیگه گریه بسه و اشکامو پاک می‌کنن برام. اونا هر وقت می‌شینم رو به روشون و موهامو شونه می‌کنم بهم یادآوری می‌کنن که من الان حالم خیلی بهتره. بهم می‌گن که من باید قدر زندگیمو بدونم و قدر چیزایی که دارم.

در اعماق چمنزار، زیر درختِ بید